Σιωπηλή Παραίτηση: Το trend που έρχεται στην Ελλάδα
Ίσως από τις μεγαλύτερες απώλειες για μια εταιρία, ειδικά όταν παραιτούνται στελέχη που όχι μόνο έχουμε επενδύσει και βασιζόμαστε, αλλά δεν είμαστε και προετοιμασμένοι να τα χάσουμε.
Όπως είναι εύκολο κάποιος να καταλάβει από τον όρο, η Σιωπηλή Παραίτηση είναι όταν ένας εργαζόμενός αποχωρεί σιωπηλά. Δηλώνει δηλαδή παραίτηση από την εργασία του, χωρίς να έχει δείξει δείγματα ή (και αν τα έχει δείξει) εμείς απλά δεν τα έχουμε παρατηρήσει.
Η Σιωπηλή Παραίτηση ή Quiet Quitting, είναι αυτό που έχει παρατηρηθεί να συμβαίνει το τελευταίο καιρό στην Ευρώπη και δειλά-δειλά έχει έρθει και στην Ελλάδα.
Βασικά Χαρακτηριστικά
Oι άνθρωποι που γεννήθηκαν περίπου στις δεκαετίες του 1990 & του 2000, αλλιώς γνωστοί ως Generation Χ, Z και Millennial είναι αυτοί που επηρεάστηκαν από τη σκιά του πολέμου στο Ιράκ & το Αφγανιστάν, και έζησαν τη γέννηση και την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Άρα μιλάμε για ανθρώπους που βίωσαν την επίδραση του πολέμου μαζί με τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις αυτού, αλλά και τις αλλαγές από την τεχνολογία στην καθημερινότητα τους.
Ζήσανε την αγονία στον χαρακτηριστικό διαπεραστικό ήχο της προσπάθειας σύνδεσης του υπολογιστή με το διαδίκτυο και απολαμβάνουν την απόλυτη πρόσβαση ακόμα και τη ρύθμιση του σπιτιού από το τηλέφωνο.
Μιλάμε λοιπόν για ανθρώπους που έχουν βιώσει την αλλαγή και την εξέλιξη.
Τα αίτια του Quite Quitting
Όπως όλοι αναγνωρίζουμε, πολλά άλλαξαν τα τελευταία χρόνια στο χώρο εργασίας. Σταματήσαμε απότομα να πηγαίνουμε γραφείο και έπρεπε να δουλέψουμε διαδικτυακά, όταν πολλές διαδικασίες στις εταιρείες γινόντουσαν ακόμα με χαρτί.
Μάθαμε νέες πλατφόρμες και βγήκαμε σε «παράθυρα». Ξεχάσαμε κάμερες και μικρόφωνα ανοιχτά. Φορτώσαμε clouds και τα δεδομένα πήγαιναν και έρχονταν. Νιώσαμε το φόρτωμα & το κρας των εταιρειών παροχής τηλεφωνίας & Internet. Αυξήσαμε τους βαθμούς προστασίας από πιθανές ψηφιακές επιθέσεις αλλά και τις ώρες εργασίας μας.
Ξεμάθαμε και ξανα-μάθαμε το πως θα κάνουμε τη δουλεία μας με διαφορετικό τρόπο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα που η εποχή του Covid τελειώνει, τίποτα δε θα γυρίσει στην προηγούμενη γνώριμη κατάστασή!
Που θα είναι το «γραφείο» μας; Μήπως στο κτίριο της εταιρείας ή από το σπίτι μας ή από όποιο σημείο της γης που επιλέγουμε; Ποιο θα είναι το ωράριο (flexible ή fix); Πώς θα κρατήσουμε επαφές με συνεργάτες και χτίσουμε σχέσεις με τους νέους;
Τι αλλάζει;
Μέρος αυτής της γενιάς των Χ και Millennial έμαθε και άλλαξε, εξελίχθηκε αν θέλετε. Έζησε νέες καταστάσεις, ήρθε αντιμέτωπη με περιοριστικές πεποιθήσεις, έμαθα να συνδυάζει σπίτι & δουλειά. Πλέον, αναζητά και προκαλεί τα πάντα, καθώς αναζητά κάτι που να τους ικανοποιεί ακόμα περισσότερο. Συνειδητοποίησε ότι όλα είναι δυνατά και όλα μπορούν να αλλάξουν.
Και οι προβολείς εστιάζουν σε αυτό το «όλα». Από που ξεκινάει και που τελειώνει αυτό το όλα. Τι είναι αυτό που εγώ μπορώ να αλλάξω για να γίνει η ζωή μου καλύτερη;
Ποια είναι τα όρια αυτού του «όλα», όταν βλέπεις 20 και 25χρονους, χωρίς πτυχία και χωρίς επαγγελματική κατάρτιση, να βγάζουμε περισσότερα από εσένα και να περνάνε και καλύτερα απλά επειδή ακολούθησαν μια τρελή ιδέα που είχαν;
Ίσως πολλοί να διαφωνείτε με αυτά που γράφω αλλά ακριβώς εκεί, ο εργαζόμενος μας σκέφτεται σιωπηλά και αρχίζει να βλέπει τη ζωή του διαφορετικά.
Και κάπου εκεί
Ο εργαζόμενος αρχίζει να μην έχει το υπερβολικό ενδιαφέρον που είχε. Ναι μεν κάνει τη δουλεία του πολύ καλά και αποτελεσματικά, αλλά έχει χάσει τον ενθουσιασμό του!
Αρχίζει ένα disengagement που είναι αδιόρατο. Μια παύση της σύνδεσης τόσο με τους συναδέλφους αλλά και με το αντικείμενο γίνεται προοδευτικά. Δεν δίνει το 100%. Σταματάει να παράγει ιδέες που θα κάνουν τη διαφορά στην εργασία του. Σταματάει να είναι κάνει projects αν δεν του προταθούν χρήματα για την πρόσθετη εργασία. Σταματάει να δίνει το περισσότερο, το beyond what’s asked. Κάνει μόνο τα αναγκαία πια.
Σιωπά στις συναντήσεις ευκολότερα. Δεν προσπαθεί να πείσει τους άλλους για την ορθότητα της άποψής του. Αφήνει αρκετά στη μοίρα τους. Σαν να έχει καεί (burn out, ο ξενόφωνος όρος). Σαν να βαρέθηκε να συμμετέχει στο workplace hustle culture ... στην καθημερινότητα της εργασίας.
Η συνέχεια
Κάπου εκεί γίνεται το quite quitting, η σιωπή του δυναμώνει και χωρίς να έχουμε πάρει χαμπάρι εμείς, δεχόμαστε ένα mail με την επιστολή παραίτησης!
Καλό ή Κακό
Το σίγουρο είναι ότι η εταιρεία θα χάσει έναν υπάλληλο. Ειδικά αν αυτός ο υπάλληλος είναι καλός συνεργάτης ή στέλεχος που βασιζόμαστε, οι συνέπειες μπορεί να είναι μεγάλες. Εκεί θα αρχίσει ένας αγώνας διαδοχής, εύρεσης και εκπαίδευσης του νέου.
Από την άλλη, οι ειδικοί λένε ότι αυτοί που παραιτούνται έχουν new personal identity, δηλαδή άλλαξαν mindset. Ίσως κανείς να μην γνωρίζουν το τι θέλουν, αλλά σίγουρα απέκτησαν νέα work place boundaries και γνωρίσουν ποια είναι η καθημερινότητα που δε θέλουν.
Η χαμένη ευκαιρία
Το σημαντικό που χάνουμε, είναι η ευκαιρία να μάθει η εταιρεία από αυτούς τους εργαζόμενους και να εξελίξει όχι μόνο τις διαδικασίες και τις πρακτικές της, αλλά και όλη την κουλτούρα της.
Είναι σημαντικό η εταιρεία να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται σε τέτοιες αλλαγές. Οι λόγοι απλοί: 1ον για να μην γίνει δυσκίνητη και να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο νέο (αν δε το κάνει, σιγά - σιγά θα παρακμάσει), 2ον να εξελίσσονται οι εργαζόμενοι της, 3ον μέσα από τους εργαζόμενους της, η ίδια η εταιρεία να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στην αγορά, 4ον να βρίσκει κενά στην αγορά και να είναι η πρώτη που θα μπει και να αυξάνει το κύκλο εργασίας της και 5ον, και ίσως πολύ πιο σημαντικό, να προσελκύει νέα ταλέντα.
Το αποτέλεσμα
Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει αν με τη σιωπηλή παραίτηση ο εργαζόμενος θα είναι καλύτερα ή όχι. Στην τελική, όλες οι επιλογές που κάνουμε έχουν συνέπειες.
Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί; Ναι, αν προσέχαμε περισσότερο τους εργαζόμενους μας, ίσως.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Πιστεύω ότι σε λίγο καιρό οι εταιρείες θα αναπτύξουν διαδικασίες και θα το καταφέρουν. Χάσαμε τίποτα; Άμεσα, μόνο έναν καλό συνεργάτη. Έμμεσα, την ευκαιρία να εξελιχθούμε.
Γιάννης Αθανασόπουλος
epixeiro.gr
